Adorowanie spódniczki

Było takie pewne zdarzenie, które mnie natchnęło do tego posta. Otóż. Umówiłam się z koleżanką na 17.00. Tego dnia byłam w pracy, więc szybko wzięłam prysznic zaraz po przyjściu, przebrałam się i wyszłam. Ubrałam taką długą bluzkę, która miała przy końcu coś na wzór spódniczki. Nieraz się tak ubierałam. Pod spodem, żeby nie było, założyłam krótką spódniczkę mniej więcej dopasowaną kolorem do bluzki. Idąc przez 20 minut na miejsce spotkania zostałam zaczepiona 3 razy. Najpierw na osiedlu. Potem jakoś w drodze. A na koniec zatrąbił na mnie samochód z chłopakami. Zdziwiło mnie to zdarzenie. A zdziwiło mnie dlatego, że dla mnie to strój najnormalniejszy na świecie. Ja się tak ubieram, bo mi tak wygodnie. Siostra mi potem wyjaśniła, że w tym stroju wyglądam naprawdę seksownie... I kto by przypuszczał?
Ogólnie nie uważam się za jakąś rewelacyjną piękność. Raczej za taką przeciętniare. Kiedyś nosiłam głównie coś na wzór męskich ciuchów. Nie dlatego, żeby się upodobnić, ale dlatego że były wygodne. Uwielbiałam te ilość kieszeni :D. W okresie gimnazjum. Kiedy to mi jechali, a ja nie byłam do końca tego świadoma, odkryłam, że trzeba się pokazać. W liceum zaczęłam. Zastanowiłam się nad moimi atutami. Najpiękniejsze u mnie są nogi, ogólnie mam piękną figurę. Pamiętacie jak często rysują faceci pokazując kobietę? Taką jakby gruszkę. No więc mam taki łuk. Moje biodra są szerokie i tworzą łuk w stronę pasa. Idealna figura kobiety. Gorzej z górą. Czyli piersi i twarz. Nad tym mogłabym polenizować. Piersi mam małe. Małe i stojące.
Obejrzałam pewien program jak powinny ubierać się kobiety o danej figurze. Zaczęłam brać z tego przykład. Ale o mojej zmianie stylu zadecydowały spodnie. Za każdym razem było to samo. Nie mogłam do siebie dopasować. Albo za luźne w pasie, lub za ciasne w biodrach. Stwierdziłam wtedy, że jestem nieproporcjonalna. Odkryłam magię spódniczki. Od marca 2009 bodjaże, ani razu nie założyłam spodni. Ani razu. Noszę spódniczki, sukienki na okrągło. Nawet do pracy. Pokochałam ten styl. I jakoś mi się nie zmienił przez lata :). Ciągle podobnie się ubieram. Jedynie dokupuje nowe sukienki bądź spódniczki, ewentualnie te baaardzo długie bluzki :).
Od jakiegoś czasu pojawiła się moda na spódniczki. Kobiety zaczęły je nosić nagminnie. Wcale mi się to nie podobało, ponieważ nie znoszę być taka jak inne. Ale ja je noszę dla wygody, a co niektóre kobiety, że tak napiszę, noszą je na pokaz. Żeby pokazać nogi, tyłek i to czego widać nie powinno. Faceci już nie wiedzą w którą stronę patrzeć, bo wszędzie otaczają je spódniczki. Mnie to strasznie irytuje, bo niektóre to wręcz przesadzają. Podpatrują styl u kogoś i papugują, zapominając o tym, że nie każdy styl pasuje do każdego. Irytuje mnie także to, że kobiety są gotowe przymrozić sobie nerki, byleby tylko seksownie wyglądać.
Ja mam na to sposób, ponieważ przyzwyczaiłam mój organizm na to, że na nogach mam mniej niż na górze. Za to ubieram się cieplej na górze np. sweter albo coś w tym stylu.
Teraz gdzie tylko nie spojrzycie są spódniczki. Ale w sumie, jest lato, więc to zrozumiałe. Nie rozumiem tylko jak można nosić cienkie rajstopy zimą. To głupota. A niektóre noszą tak.
Często jak się przechadzam po mieście jestem zaczepiana przez facetów. Czasem mi się wydaje, że widzą głównie moje nogi. Na twarz nie zwracają uwagi. To po części jest pokrzepiające, a po części dołujące. Wolałabym, żeby zwracali uwagę na moją duszę, charakter itd. Nogi? Nogi są od chodzenia, biegania i skakania. Nie do zakochiwania się :/. Czemu nadal noszę spódniczki mimo, że mnie to irytuje? Bo kocham je nosić., bo to mój styl i nie zrezygnuję z tego. A to, że reszta także nosi, jakoś przeżyję.

ps. No i się wyżaliłam. Trochę mi na sercu leżało :)