Cisza

Nie było mnie długo w tym blogowym świecie. Jeśli ktoś się zastanawia co porabiałam i snuje jakieś przypuszczenia to już na stępie mogę powiedzieć, że pewnie się myli. Miałam całą listę rzeczy do zrobienia. Pełno planów jak spędzić ten długi weekend. Cały tydzień wolnego. Oczywiście ten kto zna moją osobowość już wie jak to się skończyło. A mianowicie lenistwem. Tak moi kochani leniuchowałam. I to potężnie leniuchowałam. Tak leniuchowałam, że nawet mi się nie chciało wchodzić w blogowy świat. Dnie spędzałam na rozmowach z siostrą i innymi osobami. Nie miałam natchnienia na wkraczanie w świat blogosfery. Choć miałam na to mnóstwo czasu. Dobra strona leniuchowania, to to, że odstresowałam siostrę przed maturami :). I koniec dobrych stron :D

Cisza. Zastanawialiście się nad nią. Ja wpadłam na to dzisiaj siedząc obok pewnej koleżanki z pracy. Zorientowałam się, że cisza ma wiele charakterów. Opiszę wam dzisiejszą ciszę. Siedziałam obok koleżanki, a ponieważ nie miałyśmy o czym gadać, bo się nie znamy, siedziałyśmy w ciszy. Czułam ją napierającą na mnie. Ten tworzący mur między nami. Zdegustowanie i żal. Cisza tym brzmiała. Ciskała we mnie negatywnymi emocjami. Napierała na mnie, żeby mnie usunąć z pola widzenia. Zaczynałam się czuć nieswojo. Mój organizm chciał uciec. Ja twardo stałam przy swoim. Ale robiło mi się żal. To uczucie kiedy wtargniesz na czyjąś strefę. Takie właśnie to uczucie było. Pełne odpychania. Pole negatywnego działania. Trwało to tylko 15 minut, ale już więcej przy tej koleżance nie usiądę.
Innym razem cisza jest inspirująca. Kiedy leżysz sobie na trawie i patrzysz się w niebo. Myśli krążą sobie leniwie. Potrafią zajść w nieprawdopodobne miejsca. Chodzą, biegają, śpią. Niekiedy zachodzą tak daleko, aż nagle odkrywamy rzecz nową, która z nami była ale nie zwracaliśmy na to uwagi.
Cisza może być także głośna. Kiedy to siedząc samotnie czujesz te samotność wokół. Nawet przy włączeniu muzyki słyszysz te cisze. Ona o sobie opowiada i próbuje cię przeciągnąć na swoją stronę.
Cisza nie musi być zewnętrzna. Może być i też wewnętrzna. Kiedy czujemy się opuszczeniu bądź samotni.
Cisza jest z nami na co dzień. Lecz często ją ignorujemy bądź próbujemy zagłuszyć te cisze. Ale cisza często o sobie przypomina. Wyciąga macki, żeby zaciągnąć nas w swoje objęcia. Cisza lubi wchodzić ci w życie niespodziewanie. Nawet nie zapuka. Wedrze się do twojego umysłu i zacznie wszystko przestawiać, co do tej pory było poukładane.
Często mam taką ciszę w pracy. Kiedy wyłączam się i jestem sama ze swoimi myślami. Czasem moje myśli mają filozoficzne znaczenie, a czasem są po prostu tak głupie, że lepiej o nich nie wspominać. Cisza jest we mnie bardzo głośna. Wygodnie jej tam. Zadomowiła się w moich dziecięcych latach. Jakoś nie mam serca jej stamtąd wyganiać. Lubię moją ciszę. Choć czasem mi doskwiera.
Cisza u niektórych ludzi jest budująca wręcz. Ja na przykład potrafię milczeć przy mym przyjacielu i wcale nie jest mi z tym źle. Bo oprócz słów istnieją gesty. Gesty, które także mówią. Słyszysz słowa, nie słysząc ich. Rozumiesz co ci druga osoba przekazuje. I jest w tym magia ciszy. Cisza ci towarzyszy i jest z tobą :)
Cisza buduje nasze codzienne życie razem z innymi czynnikami.
Nie wypisałam każdego rodzaju, bo bym się jeszcze zagmatwała :D. A jaką wy macie ciszę?