Kochać intymnie chciałabym

Decyzje podjęłam: blog pozostaje na onecie :). Na razie. Nie mam serca go przenosić. Po prostu będę wchodzić na niego jakoś rano ;)

A teraz to co chciałam napisać wcześniej.
Dręczy mnie pewna myśl. Już ustaliłam z Anonimową, że potrafię kochać. Pokazuje to na co dzień. Ale kocham inaczej. Kocham tak bratersko. Jest to silna więź, którą sobie bardzo cenię. Rodzinę bronię jak lew. Mojego najlepszego przyjaciela kocham jak brata. I tak go traktuje. Zaś jeśli chodzi o silniejsze uczucie, to bardziej osobiste, to dzięki któremu serce rośnie - no z tym to mam spory problem. Szybko potrafię kochać, jeśli chodzi o miłość braterską. Miłość bardziej osobista przychodzi mi z czasem i to z wielkimi oporami.
Tak miałam w przypadku pierwszego chłopaka. Chodziłam z nim dwa lata. Przez cały ten czas moja miłość rosła tempem ślimaczym. Chłopak zdążył już do szaleństwa się we mnie zakochać, a ja ciągle tkwiłam w tej niepewności. Pewnego dnia ten chłopak mnie obrzydził. Widziałam w nim osobę, których nienawidziłam wprost. Nie wystawiałam mojego chłopaka na próby, ale tego dnia wystawiłam. Dałam mu wybór, albo ja albo wódka. Wybrał wódkę i upił się do nieprzytomności. Moja miłość prysła jak bańka mydlana. To co budowałam przez 2 lata zniknęło jak za dotknięciem magicznej różdżki. Zerwałam z nim, bo już nie mogłam na niego patrzeć. Nie mogłam mu wybaczyć, a potem żałowałam, że tak go potraktowałam. Fakt jest taki, że przestałam go kochać i w sumie mieć jakiekolwiek uczucia do jego osoby.
Drugiego chłopaka miałam niedawno. Uczucie rosło tu szybciej i czułam, że go kocham. Razem spędzaliśmy czas, jednak nie do końca dopuszczałam go do siebie. Miałam lekki dystans, o którym go ostrzegłam. Ostrzegłam go, że może tak być. Spotykaliśmy się często i zachowywaliśmy się jak para. Pewnego razu spytał mnie się czy nie chciałabym się z nim spotykać. Z początku miałam wątpliwości, ale potem się zgodziłam z ostrzeżeniem. Tak minęło pół roku. Nasze kontakty się rozluźniły, bo mieliśmy różne zmiany w pracy, a potem... Nie wiem co dokładnie się stało, ale przestało mu zależeć. Wysłałam mu sms, czy nadal mu na mnie zależy. A on odpowiedział mi tak jakbym się tego nigdy nie spodziewała. Podobno nie było żadnego związku, bo byłam niepewna. Przez całe pół roku kiedy uważałam go za swojego chłopaka, kiedy byliśmy jak para, okazało się, że byłam w błędzie. Nie usłyszał mojego tak, a ja myślałam, że usłyszał. Tak te pół roku runęło w przepaść. Moje uczucie zaczynało gasnąć. Starałam się je podtrzymać i próbowałam znowu mieć dobry kontakt z chłopakiem. Jemu jednak już nie zależało. I kiedy już nie chciał nawet puścić głupiego głuchacza, czy napisać sms. Zrezygnowałam. Czekałam całe dwa tygodnie. Poddałam się. Ja nie będę walczyć o uczucie, które przestało istnieć. Już o nim tak bardzo nie myślę, ale w sercu pozostała rana. Jak po pierwszym związku.
Ja chyba nie potrafię kochać tak intymnie. Tak osobiście. A może miałam po prostu pecha? Może nie natrafiłam na tego jedynego? Może nie jest mi przeznaczone mieć chłopaka? Może zrobię to co kiedyś planowałam, te głupotę, której rodzina nie zaakceptuje. Ale wiem, że będę szczęśliwa :). Tylko... chciałabym móc przytulać się do ukochanego. Chciałabym czuć się bezpiecznie w ramionach tego jedynego. Chciałabym wiele z tej bliskości, ale nie będę się nad tym rozwodzić. Żyję w samotności będąc pośród tłumu. Jestem sama nie tworząc grup ludzkich. Moje upodobania, nadzieje i marzenia różnią się od moich rówieśników. Tak było zawsze. Będę nadal tak żyć, a teraz do towarzystwa mam obojętność, która pięknie mi się kształtuje. Poczekam na tego jedynego, którego pewnie przegapiłam. Na pewno go spotkam. Teraz zaś moja twórczość będzie kwitła, moja obojętność będzie się materializować, a ja sama będę spełniać jedno z moich marzeń :)