Witrual w rzeczywistość

Samotna podróż nie jest bezpieczna. Podobno powinno się z kimś podróżować, żeby było bezpieczniej. Niby w grupie siła. Jednak podróżując z kimś tak naprawdę się nie podróżuje. Nie skupia się na samej podróży, tylko na tej drugiej osobie. Cisza jest zakłócona przez znajomą osobę. Nie poznaje się aż tak nowych osób, bo spędza się czas z tą znajomą. Po co poznawać nowe. Magia podróżowania polega na tym, że poznaje się nowe osoby, wymienia się z nimi poglądy i podziwia się wszystko co tylko się da. Nie ważne jak długa ma być podróż. W miniony weekend wybrałam się na bardzo długą podróż. Mianowicie jazdę pociągiem z Poznania do Krakowa. Całe bite 9 godzin. Pojechałam tam z zamiarem odwiedzenia wirtualnej koleżanki. Chciałam ją poznać w realu, a ponieważ mogłam sobie pozwolić na taki wydatek to pojechałam.
Najgorsze w podróży jest oczekiwanie. Oczekiwanie na pociąg lub autobus. Choć opanowałam sztukę wychodzenia z własnego ciała i patrzenie się na wszystko z boku, to jednak i tak przeszkadzało mi to czekanie. Szczególnie, że nie mogłam się doczekać.
Zawsze chciałam odwiedzić Kraków. Dla mnie to miasto w nazwie oznaczało tajemnicę i wielką historię. To było miejsce do którego każdy powinien wstąpić. Odwiedziny koleżanki był jednym z powodów mojego przyjazdu do Krakowa. Kraków mnie do siebie przyciągał słowami.
Zdziwiła mnie ilość ludzi w pociągu. Kiedy wsiadłam o godz. 1.38, nie było już miejsca. Musiałam stać między przedziałami. Potem już siedziałam na korytarzyku :). Kraków mnie zadziwił. Spodziewałam się, w sumie nie wiem czego się spodziewałam, ale na pewno nie tego co zastałam. A zastałam znajome miejsce. Nigdy nie byłam w Krakowie, a świetnie się w nim czułam. Tak jakby to było moje miasto tylko jeszcze nie poznane. Samotne dotarcie do domu koleżanki utwierdziło mnie w tym przekonaniu. To było niesamowite. To ciepło, serdeczność, przyjemna atmosfera miasta. Ta przyjazność. Kraków przyjął mnie z otwartymi ramionami, a ja z chęcią weszłam w jego objęcia. Chyba o taką magie mi chodziło. Mogłabym zrobić Kraków moim drugim miastem. Świetnie mi się po nim poruszało. Moje stopy świetnie znały podłoże po którym stąpały. Czułam się jakbym wróciła. Wróciła z dalekiej podróży. Do domu, który za mną tęsknił. Kraków mnie urzekł do głębi. Serce urosło parokrotnie patrząc na budowle i ludzi. Wszystko takie znajome :)
Pierwszy raz widziałam koleżankę wirtualną, która w momencie spotkania stała się koleżanką realną, rzeczywistą. Jakie wrażenia? Nie do opisania. Czułam się świetnie. Przed nią otworzyłam się jak przed żadnym z moich znajomych. A znałam ją tylko wirtualnie. Jednak mój organizm zaufał jej od pierwszego wejrzenia. Zacisnęłam więzi, które oplotły nas grubymi nićmi. Teraz jest w moim sercu razem z Krakowem. Z miastem smoków, które tak kocham. Miejsce do którego będę często wracać. Mimo, że nie zwiedziłam zbyt wiele, a chciałam tak dużo zobaczyć. Miło spędziłam czas z koleżanką i ona pokazała mi serce Krakowa. A od serca się zaczyna. Bo nie wygląd się liczy, lecz wnętrze. I tak samo jest w przypadku miasta. Wrócę do Krakowa w niedługim czasie. Bo już tęsknię. Chcę poznać moje drugie miasto, które utknęło w mym sercu. Chce być i żyć choć przez kilka chwil w jego oddechu. Chcę oddychać tamtejszym powietrzem i być mieszkanką sercem :)