Samotna popołudniówka

Opustoszała hala nabiera zupełnie innego znaczenia niż wtedy, kiedy jest pełna życia. Na co dzień jest to najgłośniejsze miejsce w całym zakładzie. Jak się wychodzi z pracy, czasami pozostaje jeszcze szum w uszach.
Wczoraj sama byłam na hali. Wszystkie maszyny wyłączone. Słyszałam każdy swój ruch odbity echem od ścian. To było niesamowite uczucie. Miałam świetną zabawę słuchając odgłosów moich kroków. Nawet oddech dołączył się do muzyki. Włączyłam komórkę i puściłam melodię, jak najciszej. Za dnia nie słyszałabym w ogóle mojej komórki. Echo powieliło cichy dźwięk. Nuty niosły się po hali wracając do mnie. Mogłabym puścić głośniej, jednak nie chciałam przerywać tej ciszy, która mnie otaczała. Na spokojnie wykonywałam swoje zadanie. Nikt nade mną nie stał, nikt mnie nie popędzał. Cztery godziny minęły w zastraszającym tempie. Pierwszy raz moja praca była przyjemna. Jestem tak zaskoczona tym faktem, że nadal nie mogę w to uwierzyć. 
Czy czułam się samotna? Nie. Mogłam na spokojnie zastanowić się nad kilkoma kwestiami i puścić wodzy wyobraźni. Samotność zadziałała na moją korzyść. Nie byłabym sobą, gdybym ciężko pracowała. Oczywiście trochę pościemniałam. A dziś szłam na rano. 3 godziny snu, tak wiem, żaden wyczyn, ale wykonuj przez 8 godzin pracę od której powieki się same zamykają. O 13.00 już nie mogłam. Na szczęście nie było brygadzisty :)

Ps. Taaak, nadal pracuje na produkcji XD

Ps2.  W pewnych kwestiach dałam sobie spokój. A więc moi drodzy rycerze, możecie się wypchać. Sama dzierżę miecz i nie potrzebuję litowania się nad sobą. Potrafię sobie poradzić bez waszej jakże marnej pomocy.