Płochliwa

Misza napisał o wenie, Wiewiórka o czym podobnym. Stwierdziłam, że i ja coś od siebie dodam. Heh, zmówmy się jeszcze na jakiś temat, bo na fajnie wyszło :D


Natchnienie przychodzi najczęściej w niespodziewanych momentach. Nie zawsze pasują mi jej odwiedziny. Mam swoje własne życie, a Natchnienie wpada kiedy chce. Nauczona doświadczeniem nie ignoruję mojej towarzyszki. Macham ręką na obowiązki i zajmuję się moją drogą koleżanką. Ostatnimi czasy odwiedza mnie bardzo często. Delikatnie zapraszam ją do domu, częstuję herbatą. Ona nie wytrzymuje do końca i ucieka. Ucieczki są jej specjalnością. Wystarczy się odwrócić, by na jej miejscu zastać pustkę. Ileż się nawzdychałam za Natchnieniem. Nigdy nic z nią nie wiadomo. Przychodzi nagle i równie nagle szybko odchodzi. Przerywa moje codzienne czynności, żeby mnie męczyć swoją obecnością. Choć tak naprawdę nie męczę się przy niej. Ona daje mi radość, szczęście i uśmiech na twarzy. Dzięki niej czuję, że mogę dokonać niemalże wszystkiego. Mimo jej ucieczek, uwielbiam ją ponad moje Lenistwo. Lenistwu ostatnio było nie w smak, że tak zajęłam się Natchnieniem. Był wielce obrażony i pokazywał mi swoje fochy przez ostatni tydzień. Jednak jak mam grać z Lenistwem, skoro Natchnienie daje mi moc tworzenia? Nie zamienię tej umiejętności. Tworzenie podbudowuje mój świat. Przekształca go na jaśniejsze barwy. I co ja bym zrobiła bez Natchnienia? Pewnie bym żyła tylko z Wyobraźnią nie potrafiąc być kreatywnym. Ach, moja kochana Natchnienie, ileż bym dała, żebyś przestała tak ode mnie uciekać.