Spacer wśród wspomnień

Trudno mi opisać co czuję. Tęsknotę, ból i takie odczucie braku czegoś. Odwiedziłam miejsce do którego chodziłam kiedy rodzina była rodziną, a nie wrakiem rodziny. Kiedy jeszcze istniała między nami silna więź. Chodniki przesycone miłością rodziców do dzieci i dzieci do rodziców. Czując te miłość zapragnęłam przyjść tu z własnym dzieckiem, lecz niestety nie jest mi to dane. Za to podzieliłam moją radość z rodzeństwem i kuzynem, który obecnie jest u nas na wakacjach. To małe zoo, którego obejście zajmuje z 2 godziny. Nie więcej, no chyba, że się siedzi z dzieckiem na placu zabaw.
Wiele się zmieniło, ale pozostały też rzeczy stałe. Pomnik wilka z lat dzieciństwa ciągle stał w tym samym miejscu. Już nie wydawał się taki duży i sięgał poniżej pasa. Kuzyn nie omieszkał się skorzystać z okazji i usiadł na nim, tak jak ja kiedyś siadałam z rodzeństwem. Klatki lwów ziały pustkami, pozostało po nich wspomnienie takich dzieci jak ja. Młode pokolenie tego nie pamięta. W miejscu domu Kingi stał wybieg zwierząt, które można było dotknąć. Powstał park, pełny niegroźnych zwierząt. Przyjaznych dla ludzi. Tak wiele się zmieniło, ale czar małego zoo pozostał. Jest to zoo pełne zabawy, przyjaźni i małej ilości zakazów. Zwierzęta można dotykać. A w pawilonach poczuć się jakby się było w jakimś innym miejscu. Zapragnęłam przyjść z własnym dzieckiem i pewnie przyjdę. Będę odwiedzać to miejsce, bo można tu zastać spokój i ciszę.
Na filmiku papuga, która kocha aparat :D