Pokonanie iluzji

Nic mnie nie powstrzymało i byłam na Woodstocku. Już od samego początku byłam podniecona i pełna nadziei. Wybrałam się we wtorek, dzień przed koncertami, tak żeby mieć miejsce na rozbicie namiotu. Na peronie już było mnóstwo ludzi i tak jak ja czekało na pociąg. Podczas czekania grał nam zespół z Łodzi, więc było wesoło. A ja zakolegowałam się z kolesiem, który czekał na ten sam pociąg co ja. W pociągu już było mnóstwo ludzi. Siedziałam na korytarzu, na tym między przedziałami. Nawet wygodnie było. Siedzieliśmy na własnych bagażach. Jechałam sama jak wiecie. Ale w pociągu poznałam osobnika który mnie zaprosił do swego grona. Kiedy ludzie się dowiedzieli, że sama jechałam, wszyscy mi gratulowali. Tego to ja się nie spodziewałam. Dołączyłam w ten sposób do ludzi z Gryfina. Mieli swoje miejsce w lesie i moja intuicja mnie nie zawiodła. Wyobraźcie sobie, że spałam w namiocie z facetem (bez skojarzeń). Nie było miejsca na mój namiot, niestety. Ale nie było źle. Ja spałam po jednej stronie, a on po drugiej.
Przez cały woodstock nauczyłam się sporo rzeczy.
Przez pierwszy dzień myślałam, że jestem takim samotnym podróżnikiem. Co prawda dołączyłam się do grona, ale wszędzie sama chodziłam. Sama zwiedzałam i sama się bawiłam. Czułam się doskonale. Do tej pory często podróżowałam samotnie w pociągu i docierałam do celu. Przykładem jest Szczecin, który zwiedzałam sama z początku. Myślałam, że taki mam charakter samotnej podróżniczki i że nie potrzebuje nikogo do dobrej zabawy. Drugiego dnia pozbyłam się tego przekonania. Strasznie mi brakowało towarzystwa. Ale tego mojego towarzystwa, nie nowo poznanego. Brakowało mi znajomego z którym mogłabym się wygłupiać. Sama dobrze się bawiłam, ale były chwile, kiedy po prostu chciało mi się płakać. Tęskniłam strasznie. Tak, dlatego nie nadaje się na samotną podróżniczke.
Woodstock jest wspaniałym miejscem. Pełno uśmiechniętych ludzi, można prawie z każdym się dogadać, bawić i wariować. Było picie (nie w moim wykonaniu - ja ani kropli) i pewnie gdzieś tam się bili. Ale panowała taka radosna atmosfera, którą wspaniale się oddychało. Mnóstwo ludzi, którzy cię tolerowali bez względu na strój czy poglądy. Trudno mi to opisać. Wędrując wśród tłumu, czułam się jak wśród swoich. Ludzie na ulicy cię przytulali, przybijali piątki. Było pełno wariatów, którzy wymyślali przezabawne stroje i można sobie było robić z nimi zdjęcia. Nawet deszcz nie przeszkadzał w zabawie, wręcz przeciwnie, dostarczał nowej rozrywki. Koncerty były codziennie od 15 czasami nawet do 2. Zabawy dużo, pełno luzu. Można było zapomnieć o świecie, wojnach i wszystkich przykrych rzeczach. Na Wooodstocku wszyscy byliśmy wspólnotą, jednością. Przyjechaliśmy się bawić i bawiliśmy się. Zespoły, które widziały nasz zapał były wzruszone. Jeden prawie płakał na scenie. Ciągle domagaliśmy się bisów, pełni energii i chęci do zabawy. Każdy tańczył po swojemu i śmiech nie był szyderstwem. Dobrze nam było. Wszelkie niedogodności zbywaliśmy machnięciem ręki. Upał, deszcz, toi toi, wielkie kolejki i brak rzeczy których potrzebujemy. Mimo tych wad było wspaniale. I na pewno postaram się za rok też pojechać.
Byłam na prawie każdym koncercie w miarę możliwości, bo grali 3 równocześnie. Tańczyłam, śpiewałam, wydzierałam się, piszczałam, skakałam. Mimo złych chwil, jak prawie wgniecenie w barierki lub popychanie przez tłum, było świetnie. Chciałabym to powtórzyć. Już wiem, że będę stałą bywalczynią. I nawet z własnymi dziećmi będę przyjeżdżać (tam było sporo dzieci, jakby co, nawet 2 letnich). Ale jak będę z dziećmi to już na specjalnym polu namiotowym :).
Polecam Woodstock. To co złego pisali, to wielkie wyolbrzymienie. Ja byłam sama i nic mi się nie stało. Nawet ludzie się mną opiekowali. Woodstock to impreza dla każdego - dosłownie. Nie tylko młodzi i dzieci się bawili, ale także emeryci. Ludzie wszelkiej maści i narodowości. Jak wspomniałam wcześniej, byliśmy jednością. Czuło się oddech wszystkich ludzi i oddychało się tym samym powietrzem. Było genialnie i wspaniale. Naprawdę polecam.