Ostatni szczęśliwy dzień z ojcem i plan zemsty.

Długo mnie nie było, ale nie dlatego, że nie miałam czasu. Nie było mnie, bo nie miałam ochoty wchodzić na blogosfere. Zamknęłam się we własnym świecie. Swoje myśli i smutki zostawiłam sobie. Ale teraz chce się z wami podzielić tym co się wydarzyło, ponieważ prawdopodobnie to odciśnie się na mojej przyszłości.

Jakieś dwa tygodnie temu albo dalej w mym mieście był mecz Chorwacja-Irlandia. Nie interesuje się meczami. Całe to EURO traktuje jak nieważny element mojego życia. Nie obejrzałam ani jednego meczu. Możecie mi uwierzyć :). Ten mecz był w niedziele. Ojciec chciał zobaczyć strefę kibica przed meczem oczywiście. Przyszedł do mojego pokoju i się spytał czy ktoś z nim jedzie. Ja mam to w zwyczaju, że jeśli ktoś wyciąga do mnie rękę staram się ją chwycić. Siostra nie była skora, ale ja chciałam spędzić czas z ojcem. Pojechaliśmy we trzech. Ja, tata i mały braciszek (ten 18-letni). Wyjechaliśmy rano tak ok. 10 – 11. Zaparkowaliśmy dosyć daleko, bo bliżej mogło już nie być miejsca. Kierowaliśmy się na plac wolności, tam była jedna ze stref kibica. Po drodze mijaliśmy Stary Rynek. Było pełno kibiców Chorwacji i trochę Irlandii. Pełno ludzi. Dawno nie widziałam takich tłumów. Przechodząc przez Rynek czuło się niesamowitą atmosferę. Radość, śmiech i szczęście. Ludzie, których kompletnie nie znałam wywoływali uśmiech na twarzy. To było piękne. Strefy kibica nie zobaczyliśmy z bliska, ponieważ otwierali ją od 13. Niestety. Tata był zawiedziony, bo chciał przejść się po tej strefie. Ja zerknęłam przez kraty, którymi ta strefa była otoczona. Niezbyt mnie to zachwyciło, spodziewałam się czegoś lepszego. Z bratem uznaliśmy, że możemy wracać do domu, w końcu cel został osiągnięty, zobaczyliśmy strefę kibica. Jednak tata miał inne plany, postanowił pospacerować sobie wokół rynku. A na Rynku było coraz więcej ludzi. Obeszliśmy Ratusz, minęliśmy pręgierz i zobaczyliśmy kibiców Chorwacji wspinających się na fontannę. Założyli flagę na fontannie, z samochodu, który wjechał puścili muzykę. Pełno Chorwatów śpiewało wspólnie. A ja ze wzruszeniem patrzyłam na wspaniałych kibiców. A potem rozłożyli ogromną flagę. Wszyscy jej złapali, śpiewali piosenki, aż chciało się samemu przyłączyć. Tak żałowałam, że słów nie znałam. To było magiczne. Czułam się wspaniale i chciałam te chwilę zachować wiecznie. Te uczucie szczęścia. Radość mnie rozpierała. Nawet Polacy się przyłączyli.

Wieczorem zaś tego samego dnia był koncert Wilków, których uwielbiam słuchać. Znaczy się piosenek z ich pierwszej płyty, bo reszty nie znam. Przez Stary Rynek ledwo dało się przecisnąć. Pełno Irlandczyków i Chorwatów. Śpiewy i wesoły nastrój. Lało się piwo. Chorwaci śpiewali, Irlandczycy śpiewali. Wszyscy śpiewali :D. Tego po prostu nie da się opisać ;). Trzeba było tam być.

Tak to był piękny dzień. A teraz o tym złym dniu wspomnę.

Zostałam zaproszona na imieniny koleżanki siostry. Rodzice tego samego dnia jechali na poprawiny do kolegi, a brat na jakąśtamzkolei imprezę. Tak oto stałam się kierowcą rodziców, ponieważ mój brat nie mógł prowadzić. Zawiozłam ich na imprezę, totalnie spóźniona na swoją własną. Byłam zirytowana ich postępowaniem. Spóźniłam się na imprezę 2 godziny. Dobrze się bawiłam. Przywiozłam swoje gry (planszowe, opisze je kiedy indziej) i zabawa była przednia. Kupa śmiechu i żartów. Tak jak to powinno być na imprezach. Ok. 22 poszliśmy odprowadzić koleżankę na przystanek. Reszta chciała zostać na noc, łącznie ze mną. Na przystanku, kiedy żegnałyśmy koleżankę zadzwonili rodzice, żeby po nich przyjechać za kilka minut. Dla mnie to było nierealne do zrobienia, ponieważ: nie byłam blisko samochodu musiałam najpierw dojść, nie mogłam tak po prostu sobie pójść mówiąc tylko cześć, droga z tej imprezy na poprawiny zajmowała min 30 min. Nie wiem co sobie rodzice myśleli, ale ruszyłam dopiero po 30 min od telefonu. I tak w sumie wywiązała się nie miła sytuacja. Wracała z nami koleżanka. Oczywiście moim zwyczajem pobłądziliśmy, to norma. Jak przyjechałam prawie wszyscy byli pijani. Zapaliła mi się czerwona lampka, ale zignorowałam ją. Z przodu siedziały dziewczyny (moja siostra i koleżanka). Reszta z tył. Ruszyliśmy. Gdybym jechała tą trasą, którą przyjechałam być może do niczego by nie doszło i szczęśliwie dojechaliśmy by do domu. Dojechaliśmy, ale już nie tak szczęśliwie.

W pewnym momencie kazali mi skręcić. I powiedzieli to tuż przed zakrętem. Żeby skręcić musiałabym ostro hamować, a za mną jechały samochody. Pojechałam prosto. Już zaczęły się pretensje. Potem znowu nie skręciłam, ale nie widziałam skrętu. Ojciec był wściekły i coś tam gadał. Ja miałam stalowe nerwy, więc prowadziłam dalej, od czasu do czasu odpyskowując. Było ciemno. Potem już jechałam 50 km na godzinę, tak na wszelki wypadek, gdyby znowu przypomniało im się o zakręcie. Odwiozłam kolegę taty pod dom prawie. Kolega dał mi wskazówki jak jechać dalej, ale oczywiście ojciec chciał inaczej. Nawigacja ojca doprowadziła nas w jakieś miejsce gdzie nie było znaków i w ogóle nie wiadomo gdzie to było. Po drodze ojciec wrzeszcząc chciał wyjść i takie tam. Gorzej niż dziecko. W końcu zdenerwowałam się i nakazałam dziewczynom mnie prowadzić, bo ojcu już nie ufałam. Udało nam się powrócić na jaką tam trasę. Tata był spokojniejszy, spokojniejszy, ale nie spokojny. Odwiozłam go pod dom i bez słowa weszliśmy do swoich pokoi. Wtedy jeszcze panowałam nad sobą. Wróciłam do domu ok. 2 rano. Błądziliśmy ok. 2 godz.

Tego samego dnia znowu miałam być kierowcą. Odmówiłam, jednak kiedy spojrzałam na mamę zgodziłam się. Dla mamy zrobię wszystko, a jej zależało, żeby odwiedzić babcię. Ja wiedziałam, że to się źle skończy. No i miałam rację. Kazali mi jechać 160 km po wcześniejszym błądzeniu. Byłam zmęczona, wiedziałam, no po prostu wiedziałam, że będę źle prowadzić. Prawo jazdy mam od roku, nie wytrzymuję tak długich tras po długiej trasie. Już miałam przejechane 200 km. I miałam przejechać kolejne tyle. Ale zgodziłam się… Przez pierwszą godzinę było ok. Potem zaczęły się schody. Ojciec coś krzyczał, samochód wolno startował. Z każdym krzykiem prowadziłam coraz gorzej. Moja cierpliwość i opanowanie zaczynały pękać. Trzymałam się jeszcze. Kiedy byliśmy blisko. Jakieś 30 min drogi do końca.. zaczęło się piekło. Już nie widziałam dobrze, bolały mnie oczy, dlatego zwolniłam do 50km/h. Już słyszałam krzyk ojca żeby przyspieszyć, lecz ja nie miałam zamiaru jechać szybko, ledwo widziałam. Oczy mnie bolały. A potem pękło moje opanowanie. Poleciały łzy i nie mogłam się uspokoić. Powinnam się zatrzymać, ale wiedziałam że jak wysiądę z samochodu, nie wsiądę do niego powrotem. Prowadziłam wolno, łzy spływały mi po twarzy. Ledwo widziałam drogę. Ojciec w pewnym momencie zirytowany moją jazdą chciał wysiąść, a ja jechałam dalej, gdyby wyskoczył, nie zatrzymałabym się. Dojechałam na miejsce. Wszyscy wyszli oprócz mnie. Ja rozpłakałam się na dobre. Nie płaczę, rzadko kiedy mi się to zdarza. Łzy zostawiam dzieciom. Ja miałam być silna i miałam być wsparciem dla rodziny. Mój własny ojciec doprowadził mnie do płaczu… mnie, która miała za nic słowa obelg, którą ciężko było doprowadzić do płaczu…

Nie wiem czy ktoś pamięta, ale pisałam, ze nie potrafię wybaczać. I tak samo jest w tym przypadku. Ja nie wybaczę tego czynu. Zapamiętam i będę się mścić. Należę do osób bardzo mściwych. Zemsta nie popłaca…ale w tym przypadku popłaci. Moją zemstą jest to, że już nie będę kierowcą, że ojciec, nie będzie mógł pić i to ja będę piła. A ponieważ ja się nie upijam, wyjdzie to na dobre dla naszej rodziny. Ale postaram się już nigdy więcej nie być kierowcą mojego ojca. Dla mnie stał się człowiekiem, który tylko daje mi pieniądze, kiedy mam kiepską sytuację, ale to i tak za namową mamy. Ja skreślam go z mojego życia osobistego, wymazuje wszelkie emocje, te negatywne i te pozytywne. Pozostawię obojętność. A za rok wyprowadzam się i postaram już nie wchodzić mu w drogę. Może i zachowanie dzieciaka, ale tak naprawdę … mój ojciec nie potrafi kochać. Okłamywałam się, że to nieprawda. Jak się wyprowadzę to w końcu spełnię oczekiwanie mojego ojca. On już nie chce mnie w swoim domu. Wiele razy mi to wypomniał, że już powinnam być mężatką i mieć dzieci. Ale on mnie nie zobaczy na ślubnym kobiercu.

I tyle się u mnie działo. Były pomniejsze zdarzenia, o których teraz nie wspomnę. To wydarzenie odcisnęło się na mojej psychice i pogłębiło mój stan zamkniętego umysłu. Ale powracam na blogosferę, bo tęskniłam za wami. Pozdrawiam :)