Tchórz ze mnie

Jestem właśnie na poziomie zmartwienia. Ogólnie wzbiera się we mnie wściekłość na samą siebie. Myślałam, że należę do osób odpowiedzialnych, ale nie... Jestem jak dziecko, które potrzebuje jeszcze wskazówki jak postąpić. Właśnie próbuję udawać, że nic się nie stało. Narozrabiałam i to poważnie. Zawiodłam zaufanie osoby, która nie znała mnie aż tak. I co robię? No co? Nic. Udaję, że wszystko jest okej. A kiedy wraca mi poczucie winy lub upomina się odpowiedzialność za własne czyny to ją okrutnie zagłuszam! A wraca to do mnie jak bumerang, ale zamiast rozwiązać sprawę jak należy, oczywiście uciekam. Ostatnio za często uciekam. Tak się przyzwyczaiłam do ucieczek, że nie myślę racjonalnie. Czuję się jak tchórz. Tchórz, tchórz, tchórz. Mój organizm nie reaguje na to słowo i umysł już zaprzestaje walki. Podkręciłam poziom ignorancji na bardzo wysoki. Wyżej chyba się nie da. Wszystko po mnie spływa. Iskierki zła, marzeń, wściekłości, radości, szczęścia zlewają się w jedno. Zostaje tylko chwila obecna i oczywiście Lenistwo. Bo przecież nie mogło go zabraknąć. Lenistwo było zawsze i nawet ignorancja nie jest w stanie go zatrzeć. Nawet nie pomagają mi książki. Mój świat milczy oburzony moim postępowaniem. A ja ignoruję. Ignoruję wszystko co negatywne, a teraz przenosi się także na pozytywne. Kolory przyciemniło. Nie tak powinno być. Nie tak powinno się dziać. Stałam się tchórzem uciekającym przed życiem. Boję się wszystkiego. Już nie mam tej odwagi co kiedyś. Walczę, bo nigdy nie przestałam walczyć. Jednak czuję się jakbym była na wyczerpaniu. A teraz jeszcze to uciekanie od odpowiedzialności. Gorzej niż dziecko, ponieważ dziecko nie do końca rozumie. Ja natomiast wiem co zrobiłam źle i wiem jak powinnam to rozwiązać, jednak tego nie robię. A czemu? Bo jestem cholernym tchórzem! Eh. Może ktoś mi doda odwagi? Strasznie się boję...