Śmierć Mesmery

Ciągle zapominam o tym, że ludzie są różni. Każdy z nas ma inny charakter i nie wszystko co śmieszy jednego, śmieszy tego drugiego. Słowa przybierają różne znaczenie w umyśle jednostki. Jak to Kant twierdził – tworzymy świat swoim umysłem. Czyli to co myślisz, tak jak ty postrzegasz świat, tak świat jest dla ciebie w twoim umyśle tworzony. Ale ja ciągle zapominam o tej zasadzie. Zapominam, że ludzie są różni i nie każdy zrozumie moją logikę. Z tego nawiązują się kłótnie, nieporozumienia. A ostatnio, ostatnio jest gorzej. Ja zamknęłam się we własnym świecie wpuszczając nielicznych do środka. Lecz źle dobrałam osoby. Nie dostroiłam się, a one nie dostroiły się do mnie. Teraz już nie wpuszczam nikogo, pozostając sama. Nad tym nie zapanuje. Wpierw jest niewyobrażalny smutek, potem obojętność i pewne postanowienie. Tak działa moja psychika. Obojętność jest moją tarczą, która mnie chroni przed światem. Jednak w ten sposób zapominam o niektórych rzeczach czy osobach. Wiecie co się dzieje kiedy choć raz zasmucę się przez jakąś osobę? Moja dusza obojętnieje na nią. Wyrzucam ją ze swego serca, myśli i zapominam. Obojętność w pewnym sensie jest zbawieniem, ale czasem bywa moim przekleństwem. Bowiem nie panuję nad tym. Zostawiam to mojemu organizmowi, umysłowi i psychice. Nie działam na własną rękę.

Ludzie przeze mnie czasem cierpią, o czym przekonałam się nie raz czy dwa. Tylko na jakiś czas zapomniałam, że w niektórych przypadkach powinnam używać języka uniwersalnego. Takiego, który wszyscy akceptują. Ja mam kilka języków i stylów. Taką osobowość stworzyłam. Jestem potworem a mój jad krzywdzi innych. Choć staram się go nie wyciągać. Harmonia jednak została zakłócona i wszystko się wali. Wszystko. Nic nie jest na swoim miejscu i moje ja także się niszczy. Moje osobowości mieszają się ze sobą tworząc chaos, który nie da się powstrzymać. Krzywdzenie? Chyba jestem w tym mistrzem, tak samo jak jestem mistrzem w lenistwie czy izolowaniu się od świata. Myślałam, że będąc Mesmerą (jak na ironię tańcem węży) coś się zatrzyma, ale miałam tylko chwilowy spokój. Mesmera? Kim właściwie jest Mesmera? Chyba już nikim. Jedynie śladem po mojej optymistycznej postaci. Optymistyczna postać umarła. Umarła w maju, jak nie wcześniej. Już nie ma Mesmery. A dziś dokonała swego żywota do końca. Może kiedyś powstanie z martwych. Może. Przyszłość przynosi wiele niespodzianek.

Nie wywalam Mesmery z mojego bloga, bo ją kocham. Może do niej kiedyś wrócę, może znajdę siłę do podziwiania świata i to bycia takim dzieckiem, jakim zawsze byłam. A teraz żegnam Mesmera się wyłącza. Pozostanie wam Królik, którym nigdy nie przestałam być, jedynie go trochę uśpiłam.