Przypadkowe badanie naukowe

Gram przez internet, mimo mojego dorosłego wieku. Lubię grać, ponieważ to mnie odpręża i pozwala mi uciec od rzeczywistości. A ostatnio rzeczywistość niesamowicie dała mi w kość. Grając wcielam się w postać. Nie ważne jaka to gra, no chyba, że jakaś prymitywna. Wciela się w postacie i można być kim się chce. Często udaje kogoś kim nie jestem. Sprawdzam moje umiejętności pisarsko-aktorskie. Do tej pory mnie nie zawiodły. Lubuję gry z czatem, gdzie dodatkowo mogę sobie pogadać. Kocham gadać. Moja ulubiona czynność. Otwieranie i zamykanie ust z dodatkiem wydobywania dźwięku w postaci słów :D. Do takiego rodzaju gier namówił mnie brat, nie namawiając. Po prostu często w nie grywał i ja obserwując zachęcałam się sama. Powodem jeszcze było to, że lubię grać z bratem. A internet to ułatwia. (wiem jakie są konsekwencje grania przez neta, nie pisać mi o tym).
Transformice (kto chce wiedzieć co to za gra, niech zapyta wujka google) pozornie głupia gra wciągnęła mnie totalnie. Lecz nie samo granie, ale ludzie którzy także marnują swój czas właśnie w tym miejscu. Uwielbiam z nimi gadać, śmieć się itd. Podobnie jak w realu. Z tą różnicą, że w realu jesteś sobą, zaś w wirtualnym świecie udajesz. Mam takie zboczenie artystyczne i lubię udawać, wcielać się w nowe charaktery, tworzyć postacie.
Pierwszą postacią, którą stworzyłam to słodka dziewczyna. Miła, nieagresywna, chyba, że ktoś naciśnie jej na odcisk. Pokazująca swoją mądrość, inteligencję itd. Ma mnóstwo znajomych, nie zawsze lubiana, bo nie przeklina i nie śmieszą ją żarty o seksie, co niestety jest częste na czatach wszelakiego rodzaju.
Druga postać stworzona została pod wpływem impulsu. Miałam dość wszystkiego i chciałam zapomnieć. Jest nią 10 chłopiec, jeszcze nie zepsuty, co jest dziwne w tym świecie. Radosny, pełen życia, słodki, lubiący latać. Zachowuje się jak dziecko, w końcu tyle ma lat. Także nie przeklina, a żartów o seksie nie komentuje. Rzadko udziela się w dyskusjach na forum. Ostatnio wynalazł sobie nauczycieli wśród graczy i ciągle ich chwalił jacy to świetni. Co po niektórych drażniło. Uwielbiają go dwie dziewczyny w podobnym wieku do niego.
Przypominam, że ja wymyślam im charakter, jednak jest trochę oparty na moim. Większość nie myśli o wymyślaniu wirtualnej postaci, tylko jest tą postacią.
A teraz przejdę do sedna. Obydwoma postaciami gram w różnym czasie i mają różnych znajomych, ale zdarzają się ci sami. I co mnie zdziwiło to to, że nie są lubiane obie naraz.
Postać męską nazwę Y, a żeńską X.
Znajoma X, z którą jest bardzo blisko, lubią siebie nawzajem. Spędzają razem czas jak tylko mogą. Kiedy owa znajoma spotkała Y, wcale nie przypadł jej do gustu, wręcz się z niego naśmiewała.
Kolejna osoba. Znajomy Y, który uwielbia tego malucha, ponieważ go śmieszy. Nie znosi X, bo uważa ją za osobę nudną i nie godną uwagi.
Tak się zaczęłam zastanawiać, czy ja aż tak dobrze wymyślam charaktery? Przecież jestem w obu postaciach, gram nimi, jednak zmieniam wypowiedzi z lekka. Aż taki kontrast stworzyłam? Wydaje mi się to nieprawdopodobne. Jestem z siebie dumna, ponieważ udało mi się oszukać te osoby. Ale dlaczego czuję się trochę dziwnie, że dana osoba lubi i nie lubi mnie jednocześnie? Zastanawiające ;).
I tak weszłam na ścieżkę z której tak szybko nie zboczę a raczej się wkręcę. Chce zbadać te sprawę bardziej. Ale tylko tymi dwiema postaciami. Trzeciej nie chce mi się tworzyć, a zresztą to strata czasu :). Wiem, że nie gracie zbytnio. To poczytaliście o maniaku :D.
" Wszędzie można znaleźć obiekty badawcze" :D