Topię się

Każdy ma inne reakcje na smutek. Każdy inaczej przeżywa swoje problemy. Tak już zostało stworzone. Możemy spotkać podobne reakcje, jednak sami tworzymy sobie muzykę pocieszenia, albo pogrążamy się w smutku.
Co ja wybrałam? Pogrążenie się w smutku. To nie to, że nie chcę być szczęśliwa. Chcę, tak bardzo tego pragnę, ale za głęboko wpadłam w morze smutku. Zbyt wiele nieszczęść naraz spadło na moją głowę. Leżę na dnie ledwo widząc słońce. Trzymam miecz, którym bronię wszystkich wokół oprócz siebie. Moje ciało psychiczne jest poranione. Krwawię z otwartych ran. Czuję nowe rany, z których płynie mi świeża krew. Chwytam jeden ze smutków. Jest ich tysiące obok. Przeistaczam go w opowieść, w której tkwię dopóki się nie skończy. Potem na miejsce jednego smutku przybywają kolejne. Im więcej chwytam smutków, tym więcej się ich pojawia. Kiedy z nadzieją zostawiam je w spokoju, one rozmnażają się w zaskakującym tempie. Pomiędzy mną a szczęściem jest ogromna przepaść. Oczy z nadzieją patrzą na drugą stronę. Ręce innych powstrzymują mnie przed skokiem. Smutek chwyta moje ręce odwracając do siebie, nie pozwala mi nawet patrzyć na szczęście.
Powracam do tkwienia w zawieszeniu. Czas przelatuje przez moje ciało zmieniając otoczenie. Smutek zabiera mi wszystko. Żywi się moją życiodajną siłą. Ledwo starcza jej dla mnie. Serce bije coraz słabiej. Chwile radości zastąpione zostały narastającym smutkiem. Czuję się jakbym została połknięta przez potwora smutku i teraz trawi mnie w swoich wnętrznościach, przeistaczając w kolejny smutek.
Ostatkami sił bronię się przed strawieniem. Moja dusza wojowniczki ciągle się nie poddaje. Dlatego żyje jeszcze jedną nogą w rzeczywistości. Trzymam się kotwicy twórczości, która broni mnie przed przemianą. Zostało mi niewiele sił, ale wystarczająco, żeby żyć choćby minimalnie. Nie poddam się tak łatwo!

Taaaa. Raczej będę na blogu i mnie nie będzie. Próbuję coś robić, ale pogrążam się we własnych smutkach. Samo to przychodzi. Jest dobrze, a w następnej chwili czuje takiego doła jakby komuś stało się coś poważnego. Nie panuję nad tym, nie potrafię się tego pozbyć.