Nowe oblicze

Dedykuję to opowiadanie mojemu korektorowi, małym pisarkom i Myszy, która z taką niecierpliwością czeka na dalsze części :D

Krystian nie komentował na razie swojej dziewczyny. Rudowłosa piękność o bursztynowych oczach była zbyt uparta i pewna siebie, żeby cokolwiek jej wyperswadować. Zrezygnowany ruszył do bunkra, który będzie ich domem na jedną noc. Żałował, że nie zostaną dłużej, lubił takie zaciszne miejsca, gdzie chadzało mało ludzi. Znając Marię, pewnie wybierze centrum miasta. Ona uwielbiała być wśród zwykłych ludzi, oddychać tym samym powietrzem. Między nimi był spory kontrast, ale kochał te ognistą kobietę, przyszłą matkę ich dziecka. Co mu nie dawało spokoju, to to, że Maria zatrzymała w czasie płód, miała jakiś powód. Tylko jaki?

Szedł pierwszy, po krótkim czasie, po jednym mrugnięciu, zrobiło się jaśniej i cieplej. Nie obracał się, wiedział skąd jest źródło światła. Doszli do małego pomieszczenia, w którym wcześniej ułożył lubą. Przez całą drogę milczała, czuł, że teraz zacznie zadawać pytania. Wystarczyło spojrzeć w jej pytające oczy.

- Tak mnie coś zastanawia – zaczęła wolno Maria – czemu nie pamiętam podróży do tego miejsca?

- A czemu ty zatrzymałaś rozwój ciąży? – odpowiedział pytaniem. Pożałował. Był zbyt zirytowany, żeby logicznie myśleć. Marii, po jego wypowiedzi pojawiły się w oczach iskry wściekłości, frustracji i zniecierpliwienia. Wyraz twarzy mówił: „To ja pierwsza zadałam pytanie, masz odpowiedzieć”. Usiadła na łóżku, nie odrywając wzroku od swojego chłopaka i założyła nogę na nogę. Zmieszał się, ale nie zmienił pozycji. Mierzyli się wzrokiem, czekając na reakcję drugiej osoby. Milcząca bitwa, od której wiele zależało. Będąc w związku z taką kobietą nie ma chwili nudy czy monotonii, wręcz przeciwnie, wprost marzy się o nudzie. Krystian skapitulował i przeniósł wzrok na wyjście z pomieszczenia. Przegrał bitwę, jednak nie miał najmniejszego zamiaru udzielić odpowiedzi na pytanie. Nie tym razem.

- Nie masz zamiaru mi odpowiedzieć? – zapytała Maria, jakby czytała w myślach Krystiana.

- Nie – odparł stanowczo – Nie mam zamiaru. Zatrzymałaś w rozwoju nasze dziecko – dodał bezwzględnie.

„Nie ustąpi” – pomyślała zdziwiona. Zawsze jej ustępował, ale teraz miał taki silny upór.

- Jestem przyzwyczajona, że nie dorastam – zaczęła – zawsze wyglądałam tak samo młodo, czasami w jakimś świecie ponownie byłam dzieckiem. A nasze dziecko rozwijało się za szybko, nie podobało mi się to, więc spowolniłam rozwój tak samo jak spowolniony jest mój rozwój, choć raczej mój jest zatrzymany.

- To nie jest powód do wstrzymywania płodu – odparł chłodno Krystian.

- Krystian…

Pokręcił głową, nie miał siły na jej filozofię i tok myślenia.

- Teraz będziemy siedzieć w tym świecie przez cały okres twojej ciąży – powiedział stanowczo.

- Dobrze – zgodziła się po chwili milczenia. W sumie nie miała wyjścia. Pierwszy raz zobaczyła swojego chłopaka takiego stanowczego, chłodnego i pewnego siebie. Zaskoczył ją, była zdziwiona i nadal nie mogła się nadziwić jego postawie. Biła z niego siła o wiele większa niż ta rzeczywista.

- To może teraz mi odpowiesz czemu nie pamiętam przybycia do tego miejsca?

Krystian westchnął. Robił za każdym razem, kiedy Maria przechodziła do swojego normalnego stylu.

- To dość niewygodna historia – zaczął – Ale obiecaj mi, że będziesz spokojna i się nie zdenerwujesz.

Ogniki w oczach dziewczyny zapaliły się złowieszczo. Były groźbą trwającą kilka sekund.

- Dobrze – ponownie potwierdziła prośbę Krystiana – nie będę się na ciebie złościć – po tym zdaniu uśmiechnęła się do niego słodko. Ten uśmiech przeznaczała tylko dla niego, oznaczał, że spełni daną obietnicę.

- A więc dobrze – powiedział – ta historia jest z lekka drażliwa, więc lepiej rozsiądź się wygodniej.