Złość

I utworzyłam bloga na bloggerze. zobaczymy jak mi to pójdzie :). Na razie próbuję się połapać w ustawieniach i idzie mi kiepsko :).

Kiedy człowiek już raz się zdenerwuje i nie wyładuje się, to to zdenerwowanie już się trzyma. Ma się coraz mniej cierpliwości, nawet błaha rzecz może sfrustrować. Często także bywa tak, że rozładowujemy złość na innych. Ostatnio mam problem ze złością. Słynę z cierpliwości, miewałam już jej chwilową utratę, ale teraz jest jakoś inaczej. Coś wisi w powietrzu. Powietrze ciężkie od napięcia. Straciłam cierpliwość na bardzo długą chwilę. Nie panuję nad sobą, miewam różne dziwne wpadki. Łatwiej mnie zdenerwować, obrazić. To czym kiedyś się nie przejmowałam, teraz przejmuję się w nadmiarze. Słowa, które tak ignorowałam i mijane zdarzenia, wracają do mnie ze zdwojoną siłą. Jestem atakowana ze wszystkich stron. Wcześniej nie zwracałam aż tak na to uwagi. Ignorowałam to co było negatywne i skupiałam się na pozytywach. Przecież w życiu jest tak mało radosnych chwil. Negatywy jednak miały coś przeciwko i postanowiły pokazać, że ich się nie ignoruje. Mój błąd. Powinnam zachować równowagę. Wali mi się na głowę. Jestem cała poraniona psychicznie i zaczyna brakować mi sił na walkę. Ale nie walkę o siebie. Nazywają mnie egoistką, z czym się zgodzę, bo najpierw myślę o sobie. Choć zawsze mam na uwadze dobro moich domowników. Przez te kilka dni, nasiliły się ataki na moją osobę i moich domowników. co za tym idzie, stałam się agresywna. Agresywna słownie oczywiście. Nie używam przemocy fizycznej, bo to bezsensu. Ogólnie nie rozumiem takiego rozwiązania. Zawsze atakowałam słowem. To moja broń. Powracając do tematu. Nie wyładowałam na początku złości. Przyjmowałam to do mózgu, a potem odrzucałam do podświadomości. Powinnam się spodziewać, że to co jest w świadomości zawsze wróci w nieodpowiednim momencie. I tak się właśnie stało. Konsekwencje mojej frustracji już się odbijają na otoczeniu. Nie wyżywam się na osobach, ale także nie powstrzymuję od kłótni, i co najgorsze sama biorę w nich udział. Często starałam się łagodzić podobne sytuacje. Mój organizm się rozstroił, a dokładnie układ emocjonalny. Już nie wiem co dokładnie czuję, nie panuję nad reakcjami i w ogóle wszystko jest nie tak. Jestem zdenerwowana, a jak to większość nazywa: wkurzona. I taka nabuzowana trochę pochodzę, bo coś mi się wydaje, że to tak szybko nie minie.